Elk kwartaal reiken wij tijdens onze Zin in de Zorg dag de Zindicator award uit aan een zorgverlener die actief aan de slag is gegaan met zijn of haar ontwikkeling en persoonlijk leiderschap heeft getoond. In maart won Raisa Nibbering de eerste award. Zij heeft eerder dit jaar actief actie ondernomen om zelf haar Zindicator te verhogen op haar werkplek binnen het verpleeghuis. “Ik vond mijn werk als arts altijd al leuk, maar nu ik efficiënter werk, is dit alleen maar meer geworden”.
Raisa is in september 2023 begonnen op haar werkplek binnen het verpleeghuis. Al snel merkte dat ze vaak als enige nog bezig was ‘s avonds, terwijl haar collega’s al naar huis waren. “Ik werkte hiervoor in het ziekenhuis en daar is het de norm dat iedereen collectief overwerkt. Dat is binnen de ouderengeneeskunde gelukkig niet het geval. Maar als jij de enige bent die overwerkt, voelt dat rot. De lichten om mij heen gingen vaak al uit, maar ik zat nog te werken.
Dus vroeg ik mij af waar dit door kwam. Ik ben altijd erg goed voorbereid, omdat ik mijn werk zo goed mogelijk wil doen en de best mogelijke arts wil zijn. Ik kreeg zelfs een compliment van de zorg dat ze nog nooit een familiegesprek had gevoerd met een arts die op zó veel vlakken de kwaliteit van leven wilde bespreken en verbeteren. Tijdens het gesprek wil ik ook dat iedereen zich gehoord voelt. De keerzijde hiervan was dat mijn gesprekken altijd erg uitliepen. Hierdoor kwam ik aan het eind van de dag in de knel en werd het overwerken in stand gehouden.
Een goede vriendin maakte toen een mooie vergelijking. Ze vroeg mij naar haar lievelingstaart, monchoutaart. “Stel je zou elke dag monchoutaart moeten eten, wat gebeurt er dan? Dan vind je het niet meer lekker,” zei ze. “Dit geldt ook voor werk; hoe leuk je het ook vindt, te veel is niet goed.”
Aan de bel trekken
“Er moest dus iets gebeuren. In januari trok ik aan de bel bij mijn supervisor Marjolein en mijn manager Emma. Vanuit TalentCare heb je naast je manager ook een buddy om mee te sparren, dat is Renske. Ik ben een middag met Renske gaan wandelen. Tijdens deze wandeling hebben we uitgebreid besproken waar ik tegenaan liep. Ik gaf aan dat dingen mij veel tijd kosten, veel meer tijd dan mijn collega’s. Ik wil het zo goed mogelijk doen en zelf de regie houden. Zij maakte de terechte opmerking dat ik een heel multidisciplinair team om mij heen heb die dingen kunnen oppakken. Je moet je team vertrouwen om de best mogelijke zorg te leveren, iedereen heeft namelijk zijn eigen verantwoordelijkheden. Je hoeft niet alles voor te kauwen aan een arts die de dienst doet. Zij hebben ook geneeskunde gestudeerd en je moet er dus vanuit gaan dat zij ook bevoegd en bekwaam zijn. En soms zijn dingen gewoon niet af, maar moet je erop vertrouwen dat het ook dan goedkomt.
Dit opende mijn ogen. Na onze wandeling wilde ik een overzichtelijke samenvatting van wat we besproken hadden. Dus maakte ik een mindmap. Hierop benoemde ik het probleem, de oorzaken, mijn doel en de mogelijke oplossingen. Dit was mijn kapstok om hiermee aan de slag te gaan. De stapjes werden hierdoor kleiner en ik kon goed zien hoe ik het één-voor-één kon verbeteren.”
Efficiëntie en grenzen aangeven
“Ik ging op mijn werkplek aan de slag met het aangeven van mijn eigen grenzen en efficiënt werken. Daar hoort ook delegeren bij. Ik merkte dat de zorg voor heel veel vragen bij mij aanklopte. Ik stelde mezelf vaker de vraag: “is dit van mij of hoort dit bij iemand anders?”. Ik kwam erachter dat ik heel veel oppakte dat ik eigenlijk kon delegeren. Levert de apotheek de medicatie niet op tijd? Dan laat ik de zorg zelf de apotheek bellen, dit ligt namelijk ook buiten mijn invloed. Heeft iemand pijn aan zijn schouder? Dan schakel ik eerst de fysio in. Heeft iemand gedragsproblemen en is een somatische oorzaak uitgesloten? Dan schakel ik de psycholoog in. Ik kan vaak zelf wel 100 oorzaken bedenken, maar ik zet nu mensen in op hun expertise. Ik geef anderen nu ook echt de verantwoordelijkheid. Zo houd ik tijd over om zo veel mogelijk waarde toe te voegen vanuit mijn eigen expertise. En wordt er nog steeds de best mogelijke zorg geleverd.
Ook ging ik aan de slag met het structureren van de familiegesprekken. In het kader van efficiëntie voer ik deze altijd met de zorg samen. Hierdoor liepen deze gesprekken vaak uit en werd er vaak gesproken over onderwerpen waar ik zelf niet bij betrokken was. Ik heb dit ingebracht tijdens intervisie. Toen bleek dat meerdere collega’s hier tegenaan liepen. Tijdens de intervisie konden we elkaar handige tips geven, zoals het familiegesprek beginnen met duidelijke verwachtingen over de duur van het gesprek. Hierdoor rond ik deze gesprekken nu vaak binnen een half uur af.”
Prioriteren voor meer balans
“Ook ging ik aan de slag met prioriteren. Dingen die geen spoed zijn, komen op een lijst. Heb ik tijd over? Dan begin ik aan die lijst, van boven naar beneden.Nu zijn mijn dagen meer in balans, ik kan beter bedenken wat ik nu moét doen, wat kan wachten tot morgen en wat ik kan uitbesteden. Ik ben nu ook tot het inzicht gekomen dat je niet excellent hoeft te zijn om een goede dokter te zijn. Daar heb je met in het huidige zorglandschap ook helemaal geen tijd voor.
Ik vind mijn werk in de ouderengeneeskunde heel leuk, maar nu weet ik ook dat ik op langere termijn plezier in mijn werk kan houden. En dat maakt ook dat ik heb gesolliciteerd voor de opleiding tot specialist ouderengeneeskunde en in september met deze opleiding ga starten. Al deze inzichten neem ik de rest van mijn carrière mee.”
Lees ook het verhaal van Suzan
Suzan ten Brincke heeft op haar eerste werkplek een mooie ontwikkeling doorgemaakt. Het stellen van grenzen en het werk loslaten als ze vrij was, bleek een uitdaging. Hier is zij mee aan de slag gegaan, waardoor ze van maximale zorg naar de meest optimale zorg ging. Je leest haar hele verhaal hier.
