Nu ze is gestart op haar werkplek in de psychiatrie is grenzen stellen in haar werk belangrijker dan ooit. Een vaardigheid waar verpleegkundige Janine van Renselaar (25) tot voor kort veel moeite mee had. “Maar het is helemaal niet oncollegiaal om soms ‘nee’ te zeggen.”

“Ik heb net mijn eerste werkplek bij TalentCare afgerond. De afgelopen zes maanden werkte ik als verpleegkundige in de geriatrische revalidatiezorg. Dat is goed bevallen. Zelfs zo goed, dat ik even dacht om langer te blijven. Maar ik ging bij juist bij TalentCare werken om verschillende facetten van de zorg te zien. Ik wil erachter komen wat het beste bij me past en waar mijn kwaliteiten optimaal worden benut.”

Steeds meer taken

“Naast mijn interesses ontdekken, wil ik ook graag aan mezelf werken. De afgelopen jaren ging ik regelmatig over mijn grenzen heen. Door altijd taken van collega’s over te nemen als zij daarom vroegen. Terwijl ik daar eigenlijk geen tijd voor had. Daardoor moest ik zelf steeds harder rennen. Want ja, ik had het beloofd. Die klussen moet je dan afronden.

Voor een ander had ik altijd wel de juiste oplossing paraat.

Achteraf baalde ik meestal dat ik mijn hulp had toegezegd, terwijl ik het eigenlijk niet wilde doen. Maar ik vond het heel moeilijk om ‘nee’ te zeggen. Dat voelde dan alsof ik tekortschoot op het gebied van behulpzaamheid en collegialiteit. Ik besloot hulp te vragen voor mijn probleem.”

Bewustwording

“Natuurlijk praatte ik soms wel met collega’s over grenzen stellen. En voor een ander heb ik altijd wel de oplossing paraat: ‘Zeg gewoon vaker ‘nee’, of denk wat langer na voordat je iets toezegt.’ Alleen zelf kwam ik daar dus niet helemaal uit. Tijdens een ontwikkelgesprek ging ik hierover in gesprek met Emma, mijn manager bij TalentCare. We kwamen er al snel achter dat mijn impuls om alles op te pakken vaak onbewust gebeurde. Ik zei al ‘ja’ tegen een extra taak voordat ik nadacht of ik daar wel tijd voor had. Die situaties moest ik leren herkennen.

Ik hield vaker tijd over om met cliënten een praatje te maken.

Een voorbeeld? Ik was altijd de eerste die opstond als de pieper ging. Ik besloot voortaan even af te wachten: reageert er iemand anders? En ja, uiteindelijk gebeurde dat meestal. Het was dus niet aan mij om altijd als eerste te zijn. Duurde het me toch te lang voordat iemand in beweging kwam, dan gooide ik het in de groep: ‘Jongens, wie loopt er even naartoe?’ Op die manier kon ik de verzoeken om actie beter ondervangen, zonder mezelf extra te belasten. En er was uiteraard niemand die me vreemd aankeek omdat ik iets niet meteen deed.

Hierdoor durfde ik steeds vaker ‘nee’ te zeggen. En dat betekende niet dat ik dan opeens oncollegiaal was. Ook vroeg ik sneller om hulp als ik in tijdsnood kwam. Vaak kon iemand dan 5 of 10 minuten voor me vrijmaken. Of konden we de taken herverdelen. Dat zorgde voor rust in mijn hoofd. Zo hield ik ook steeds vaker tijd over. Om met cliënten een praatje te maken bijvoorbeeld, of ze wat extra uitleg te geven. Dat is heel fijn, want het contact met cliënten zorgt voor zoveel werkplezier.”

Vallen en opstaan

“Het gaat steeds beter, maar een tijdje geleden ging het toch bijna mis. We stonden met twee man op de afdeling en mijn collega had die middag een overleg met een arts. We hadden alles goed gepland, maar het overleg van mijn collega liep uit. En zelf had ik ook een gesprek staan. Bovendien werden ineens een covid-test aangevraagd voor een cliënt en voor een ander een bloedonderzoek.

In de psychiatrie moet je grenzen bewaken voor jezelf, je collega’s én je cliënten.

Ik bood meteen mijn hulp aan, ook al kwam ik daardoor zelf in de knel. Dat gesprek moest dan maar even wachten. Mijn collega greep gelukkig in: ‘Janine, bel gewoon even de afdeling hiernaast. Dan komen zij de test en het bloed afnemen. Dan kun jij toch je gesprek in.’ Op dat moment stond ik weer met beide benen op de grond: ik hoef het niet allemaal alleen te doen.

Ik ben trots op de stappen die ik nu al zet. Maar ik ben er nog niet, want in de psychiatrie is het nog belangrijker om duidelijk je grenzen te bewaken. Niet alleen voor jezelf en je collega’s, maar vooral voor de cliënten. Zij hebben namelijk veel behoefte aan duidelijkheid en structuur. Dit leerdoel schrap ik daarom nog niet van mijn lijstje. Ik wil mezelf blijven ontwikkelen. En wie weet is de psychiatrie helemaal mijn plek. Ik ben heel benieuwd!”

Werken bij TalentCare is ook werken aan je persoonlijke ontwikkeling!

Bij TalentCare werken zorgverleners op verschillende plekken in de eerste en tweede lijn én werken ze aan hun eigen ontwikkeling via ons Care4Life ontwikkelprogramma.