Als arts heb ik, inmiddels al weer zo’n 8 jaar geleden, een definitieve switch gemaakt naar het vak van (team)coaching en mediation vanuit mijn passie voor ontwikkeling van ‘gezonde samenwerking in gezonde organisaties’ waarin onze menselijkheid centraal staat. Al in het tweede jaar van mijn studie geneeskunde ben ik gaan lesgeven als student-assistent in communicatievaardigheden. Van dit ‘tweede vak’ waarin thema’s als leiderschap en samenwerking een onderdeel zijn heb ik dus mijn ‘eerste vak’ gemaakt. Naast mijn werk als zelfstandig mediator en coach werk ik 16 uur per week als directeur voor stichting EFT Nederland (Emotionally Focused Therapy). Dat laatste werk heeft mij zowel persoonlijk als professioneel enorm verrijkt. De zienswijze en inzichten van EFT, waarin gehechtheid en emoties de sleutel zijn, staan inmiddels centraal in mijn werkwijze. ‘Iemand echt zien’ als mens en ‘lastig gedrag’ kunnen begrijpen als vechten voor de verbinding met de ander of jezelf omdat sociale isolatie ‘oerpaniek’ geeft, biedt zo veel ruimte voor onze (mede)menselijkheid én (zelf)compassie. Het geeft mij veel voldoening en vreugde om op deze wijze te kunnen en mogen werken.
In mijn onderwijs staat de communicatie centraal, de insteek en nadruk is iedere keer anders. Zo gaat het onder andere over verbindend communiceren, onderhandelen, conflicthantering, samenwerken, persoonlijk leiderschap, situationeel leiderschap en effectief vergaderen. Communicatie gaat behalve over communicatie met je zelf en de ander ook over jezelf als instrument in de communicatie. Inzicht in de werking van je eigen neurologie en de impact hiervan op je eigen (automatische)gedrag en het ontstaan van veelvoorkomende patronen is hierbij essentieel. In mijn lessen draait het om jou als mens. Wanneer ik hoor en terugzie dat alle deelnemers zich veilig weten, met plezier samen op ‘ontdekkingsreis’ gaan, durven te experimenteren en in alle vertrouwelijkheid ook kwetsbare zaken durven te delen, dan voel ik mij als docent heel blij en tevreden.
Naast het onderwijs geef ik ook individuele coaching en relatiecoaching. Met ongelooflijk veel plezier werk ik als docent en coach voor de TalentCare Academy. Ik ervaar het als een voorrecht dat ik al mijn professionele ervaringen en eigen levenslessen kan integreren in het onderwijs dat ik geef. Met mijn achtergrond in de geneeskunde, ervaringen als arts en co-assistent maar ook manager in de zorg voel ik mij zeer verbonden met de zorgprofessionals van TalentCare Academy. Ik weet nog goed hoe ik zelf in mijn eerste baan in de academie mij rotgeschrokken ben van de hoge verantwoordelijkheid die ik direct kreeg. Ik werd echt in het diepe gegooid. ‘Ben jij er voor mij supervisor, wanneer ik je nodig heb?’ Hoe belangrijk deze vraag is weet ik uit ervaring, en daar zijn zowel positieve als ook hele pijnlijke bij. In mijn eerste baan heb ik mij eigenlijk onvoldoende veilig gevoeld om het vak verder te goed te kunnen leren. Ik zie veel jonge professionals die pijnlijke situaties tijdens hun co-schappen, stagen en eerste banen hebben meegemaakt die nog steeds impact hebben. Professionele twijfel is goed, hebben we (hopelijk) allemaal, dat maakt dat we onszelf willen verbeteren en willen leren. Echter wanneer deze professionele twijfel omslaat of doorslaat in zelftwijfel blokkeert dat ons functioneren en welbevinden, wat weer voor meer stress zorgt, waardoor je minder goed kunt functioneren, wat weer schaamte en twijfel kan oproepen… afijn zo kunnen we een mogelijk patroon uittekenen. Het is zo belangrijk om dit soort onderwerpen die vaak gepaard gaan met schaamte en ongemak te bespreken, en te ontdekken dat je niet de enige bent. Het werkt vaak bevrijdend én bekrachtigend. Hoe zou ik hier nu niet aan willen bijdragen?
Na het geven van mijn lessen zowel voor de TalentCare Academy als voor AIOS en ANIOS elders hoor ik vaak: ‘Waarom hebben we dit nu niet tijdens onze opleiding gehad?’ En ja dan moet ik het antwoord schuldig blijven. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik vind dat er veel meer aandacht voor de mens achter de professional nodig is. Hoe hou ik mij staande in een werkomgeving waarin zoveel van mij gevraagd wordt? Hoe blijf ik hierin ook goed voor mezelf zorgen? Hoe kan ik het tweede vak van leidinggeven en samenwerken mijzelf goed eigen maken?
Verder maak ik mij grote zorgen over de ‘overregulering’ van de zorg, zo veel lijstjes, vinkjes en randvoorwaardelijke handelingen en overleggen wat ten koste gaat van de tijd voor en met de patiënt. Wat werkstress, ergernis en inefficiëntie oplevert. Er werken zoveel prachtige mensen in de zorg, die moeten we koesteren. Dus de menselijke maat terug in de zorg, dat gun ik ons allemaal!
© TalentCare 2023
Neem contact op
