Basisarts Margot de Graaf (28) vertelt over het grote verantwoordelijkheidsgevoel dat komt kijken bij de overgang van coassistent naar ANIOS. Dankzij de evaluatiemomenten van TalentCare kon Margot bespreken waar zij tegenaan liep. “De juiste begeleiding maakte de verantwoordelijkheid dragelijk.”

“Toen ik een studiekeuze moest maken, baseerde ik mijn keuze op wat ik leuk vond en wat mij interesseerde. Geneeskunde studeren en een toekomst als arts dat sprak mij aan. Het leven als een arts zag er rooskleurig uit.

Wat ik mij destijds niet realiseerde, was de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken. Tijdens de coschappen werk je veilig onder de vleugels van de artsen en specialisten. Tegen het einde van de coschappen keek ik ernaar uit om daadwerkelijk arts te zijn. Ik wilde meer zelfstandigheid en was klaar om het leven als coassistent af te sluiten.”

Een grote stap: van coassistent naar ANIOS

“Maar met zelfstandigheid komt ook verantwoordelijkheid. Bij de start van mijn eerste baan bij de verslaving en psychiatrie merkte ik al snel dat de overgang van coassistent naar ANIOS een grotere stap was dan ik had gedacht. Plotseling was ik verantwoordelijk voor een afdeling met 20 bedden, kwamen de verpleegkundigen met hun vragen direct naar mij toe en wilden de patiënten mij spreken. Conclusie: mijn agenda was binnen no time vol.”

“Ik wilde alles goed doen, ik was bang om een fout te maken.”

“Ik had moeite om hoofd- en bijzaken van elkaar te scheiden, omdat voor mijn gevoel alles belangrijk was. Niets kon wachten tot de volgende dag. Ik wilde alle touwtjes in handen hebben en moest voor mijn gevoel functioneren alsof ik al jarenlang ervaring had. Ik wilde alles goed doen, ik was bang om een fout te maken. Ook vond ik het lastig om taken te delegeren, ‘ik ben toch de arts, dat is mijn taak’. Mijn to do lijst werd alsmaar langer en daardoor mijn werkdagen ook.”

In hoogste stand van paraatheid

“Mijn verantwoordelijkheidsgevoel werd steeds meer aangewakkerd. Met name tijdens de diensten voelde de verantwoordelijkheid als een last op mijn schouders. Ik draaide diensten voor de hele regio waarbij ik als wachtarts fungeerde voor alle klinieken die tot de organisatie behoorde. Tevens deed ik crisisbeoordelingen samen met een sociaal-psychiatrisch verpleegkundige.

Ik had een psychiater als supervisor waarmee ik telefonisch kon overleggen. Toch voelde het gedurende de dienst alsof ik de verantwoordelijkheid in mijn eentje droeg. Het resulteerde erin dat ik continu in de hoogste stand van paraatheid stond. Ik zag als een berg tegen de diensten op, maar voor mijn gevoel hoorde dat erbij. Ik voelde mij verantwoordelijk.”

Vaste evaluatiemomenten

“Evaluatiemomenten schieten er vaak bij in vanwege drukte of door andere redenen. Vanuit TalentCare zijn er vaste evaluatiemomenten om de 6-8 weken. Tijdens deze momenten wordt samen met een supervisor van de werkplek en je manager van TalentCare de daar voorafgaande periode geëvalueerd.

Indien nodig nam ik vooraf contact op met mijn manager om mijn aandachtspunten te bespreken. Tijdens deze gesprekken werden deze aandachtspunten besproken, maar werd er ook feedback gegeven vanuit de werkplek. Deze gesprekken gaven mij de mogelijkheid om dingen aan te kaarten waar ik tegenaan liep, zoals het grote verantwoordelijkheidsgevoel.

Het is fijn om gesprekken te hebben met iemand die niet direct bij je werk betrokken is, maar wel de verschillende situaties herkent.

De aanwezigheid van mijn manager van TalentCare zorgde ervoor dat ik mij extra gesterkt voelde om dingen aan te geven. In deze gesprekken kwamen we tot oplossingen en ideeën om met bijvoorbeeld de verantwoordelijkheid om te gaan. Deze oplossingen konden zowel vanuit TalentCare komen, zoals gesprekken met een coach dan wel vanuit de werkplek in de vorm van extra supervisie.”

Een buddy

“Naast de evaluatiemomenten krijgt iedere werknemer vanuit TalentCare een buddy aangewezen. Een buddy is een ANIOS die over het algemeen meer werkervaring heeft. Met een buddy kun je gesprekken hebben over van alles en nog wat. Hoe frequent die gesprekken plaatsvinden hangt af van de behoefte van de arts. De gesprekken zijn laagdrempelig. Ik vond ze persoonlijk heel prettig. Het is fijn om gesprekken te hebben met iemand die niet direct bij je werk betrokken is, maar wel de verschillende situaties herkent. Je kunt bijvoorbeeld onzekerheden bespreken die je misschien liever niet op de werkvloer bespreekt.

In deze gesprekken is ook het omgaan met verantwoordelijkheden aanbod gekomen. Door middel van de evaluatiemomenten, coachgesprekken en de gesprekken met mijn buddy leerde ik onder andere beter om te gaan met het verantwoordelijkheidsgevoel wat bij een baan als arts komt kijken. De juiste begeleiding maakte de verantwoordelijkheid dragelijk.”

Werken in de eerste lijn bij TalentCare

Bij TalentCare werken zorgverleners op verschillende plekken in de eerste lijn én werken ze aan hun eigen ontwikkeling via ons Care4Life ontwikkelprogramma.