Binnen onze organisatie hebben wij een bijzondere functie: Ambassadeur Artsen. Deze functie wordt nu een jaar ingevuld door ANIOS Renske Ribberink. Renske deelt haar overweging om te stoppen als arts en geeft een inkijkje in haar leuke baan!
Tunnelvisie
“Ik heb de geneeskundeopleiding in Nijmegen gevolgd. Aan het begin van mijn coschappen dacht ik dat ik wist wat ik wilde. Het tweede coschap was namelijk neurologie en dat vond ik medisch gezien super interessant. In het laatste jaar koos ik dan ook alle keuzeonderdelen binnen mijn coschappen voor dit vakgebied. Door langere tijd op de neurologie te werken, besefte ik na een aantal maanden dat dit toch niet was wat ik zocht. Ik miste het bredere perspectief op de patiënt. Veel neurologische aandoeningen konden niet genezen worden, waardoor patiënten met beperkingen naar huis gingen en mijn betrokkenheid bij de patiënt daar ophield. Maar ik wilde hen juist op een bredere manier helpen dan alleen met het stellen van een diagnose.
Tijdens mijn coschappen ontdekte ik ook dat het ziekenhuisleven niet bij mij past. In het ziekenhuis waar ik mijn senior coschap liep, was de hiërarchie duidelijk merkbaar. Zelf voel ik mij prettiger in een omgeving waarin je juist laagdrempelig en op een persoonlijke manier met elkaar omgaat. Het gevecht om in opleiding te komen, het ellebogenwerk en de werk-privé balans bij specialisten spraken me daarom helemaal niet aan.
Toen ik afstudeerde kon ik dus twee conclusies trekken: ik wist dat neurologie niet was wat ik zocht en dat ik niet meer in het ziekenhuis wilde werken. Maar wat ik daarbuiten wel wilde, wist ik niet. Ik had geen idee welke mogelijkheden er waren. Toen kwam ik bij TalentCare terecht, waar ik ervaring kon opdoen in verschillende vakgebieden buiten het ziekenhuis. Hier kreeg ik ook de kans om mezelf verder te ontwikkelen en te leren wat er echt bij mij zou passen. Iets waar ik tijdens mijn coschappen nooit écht goed bij had stilgestaan.
Start en stop als ANIOS
Als ANIOS werkte ik in drie verschillende vakgebieden. Hoe langer ik aan het werk was, hoe meer ik merkte dat ik het contact met patiënten leuk vond, maar steeds vaker twijfels had over of arts wel het juiste beroep voor mij was. Ik merkte dat ik als arts er vooral bij geroepen werd als er iets mis was, terwijl ik juist ook het laagdrempelige contact met patiënten fijn vond, maar daar eigenlijk onvoldoende tijd voor was.
Naast twijfels over het artsenberoep merkte ik dat ik steeds meer moeite had met de verantwoordelijkheid en de invloed die je hebt als arts. Dit zorgde ervoor dat ik met steeds minder plezier en met steeds meer buikpijn, onzekerheid en angst naar mijn werk ging. Ook naast mijn werk ging ik steeds minder goed in mijn vel zitten. Uiteindelijk ging het echt niet meer goed en stopte ik met werken. Ik werd letterlijk stilgezet., Ik moest de tijd nemen om aan mezelf te werken en daarnaast ook na te denken over wat ik wilde. Ik heb hierbij hulp gekregen van therapeuten en coaches die mij veel hebben geleerd over mijzelf en wat ik wil in het leven.
De draad weer oppakken
In die periode kreeg ik de kans om als arts bij een projectgroep van TalentCare aan te sluiten. Ik mocht meedenken over het vormgeven van de missie van TalentCare, waarbij onderwerpen als werkgeluk, de hoge werkdruk en het risico op burn-out bij artsen thema’s waren. Zo kon ik mijn eigen ervaringen in de missie verwerken en de brug slaan tussen praktijk en de manier waarop TalentCare impact wil maken.
Ik merkte dat ik hier weer enthousiast van werd. Ik heb veel passie om de zorg beter te maken voor zorgverleners, en dat bleek meer bij me te passen dan het artsenwerk zelf. Dit deed mij beseffen dat ik er misschien voor moest kiezen om voor nu te stoppen als arts. Misschien voor tijdelijk of misschien wel voor altijd. Dat was geen makkelijke keuze. Na zes jaar studeren stond ik op het punt om afscheid te nemen van de jarenlange droom om arts te zijn. Maar tegelijkertijd besefte ik ook dat ik veel plezier kon hebben in mijn werk, iets wat ik als arts eigenlijk nooit in deze mate ervaren had. Dus ik kon vrede hebben met het idee dat dit misschien op dit moment beter bij mij past. Want uiteindelijk vind ik plezier hebben in mijn werk belangrijker dan een vooraf bedacht plan, het belangrijker is dat ik mijn werk leuk vind.”
“Ik besefte ook dat ik veel plezier kon hebben in mijn werk, iets wat ik als arts eigenlijk nooit in deze mate ervaren had”
“Toen de vacature voor Ambassadeur Artsen voorbij kwam, besloot ik te solliciteren. In deze rol zocht TalentCare een arts die zijn/haar ervaring wilde gebruiken om de missie van TalentCare verder te verspreiden. Het leek me geweldig om mijn ervaring als arts in te zetten om jonge artsen te helpen. En tegelijkertijd het zorgsysteem te verbeteren en de zin in de zorg te brengen.
Uiteindelijk kreeg ik de baan en werk ik nu bijna een jaar in deze rol. Ik voer kennismakingsgesprekken met artsen, die het vaak fijn vinden om met iemand te praten die hetzelfde traject heeft doorlopen. Ook spreek ik veel TalentCare artsen tijdens buddy gesprekken. Tijdens deze gesprekken bespreken we zaken waar ze tegenaan lopen op hun werkplek en kan ik op basis van mijn ervaringen als arts hen hierin verder helpen. Daarnaast draag ik onze missie ook buiten TalentCare uit. Ik spreek veel geneeskundestudenten, bijvoorbeeld tijdens TalentCare Tours en carrière-evenementen, om hen bewust te maken van het belang van persoonlijke ontwikkeling. Komend jaar ga ik me ook bezighouden met de ontwikkeling van het onderwijsprogramma dat wij aanbieden. In mijn rol mag ik dus echt heel leuke dingen doen en kan ik mijn kennis en ervaring die ik als arts heb opgedaan goed inzetten!
Ik ben ontzettend blij met mijn huidige baan, maar sluit nog niet helemaal uit dat ik ooit weer eens als arts aan de slag ga. Ik heb mijzelf de afgelopen jaren beter leren kennen en mij op veel vlakken kunnen ontwikkelen. Er zijn zeker nog vakgebieden waar ik nieuwsgierig naar ben, waarvan ik denk dat die goed bij mij kunnen passen.
Wat ik iedereen wil meegeven: Iedereen heeft een eigen weg. Durf buiten de gebaande paden te denken en kijk goed naar wat bij je past. Uit ervaring weet ik nu dat het belangrijkste is dat je gelukkig bent in je werk, zelfs als dat anders is dan je in eerste instantie dacht. Binnen of buiten het ziekenhuis, als arts of toch niet als arts.”
Lees ook het verhaal van Djimme
Djimme weet nu zeker van welk vakgebied zijn hart sneller gaat kloppen: ouderengeneeskunde. Hier vond hij de diepgang die hij zocht. Door het zien van verschillende werkplekken en de gesprekken met zijn TalentCare manager en mentor, kwam hij erachter dat hij in opleiding wilde tot specialist ouderengeneeskunde. Lees het verhaal over zijn ontwikkeltraject.
